Старобългарски речник
дѹхат 
дѹхат -дѹшѫ -дѹшеш несв 1. Духам, вея, повявам егда югъ дѹшѫштъ. глете ѣко варъ бѫдетъ.  бꙑваатъ М Лк 12.55 З дѹхъ деже хоштетъ дѹшетъ. ꙇ глаⷭ҇ его слꙑшш. нъ не вѣс отъ кѫдѹ прдетъ  камо детъ. тако естъ вьсѣкъ рожденꙑ отъ дха М Йо 3.8 З 2. Прен. Душа се, задушавам се [от някакво чувство]  гнѣва спльн҄енъ прде ...  вь гнѣвѣ сꙑ наꙙ глаголат. ѧже вѣсте вь градѣ сьде ... сѫштꙙ л нарцаѭштꙙ сꙙ крьстꙗнꙑ повѣдте. он же вдѣвъше ꙗко дѹшетъ гнѣвомъ. ѹаахѫ съ страхомъ глагол҄ѫште С 45.26 дꙿнае же мѹ гнѣвомъ дѹшѫштѹ. о прѣтръпѣнї мѫенка. рее прведѣте м сѣмо мѫжꙙ жестокꙑ С 62.7 Изч М З С Гр πνέω Нвб Срв духам ОА ВА АК Бот НТ Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР