Старобългарски речник
гѫсл 
гѫсл - ж мн Старинен музикален инструмент, подобен на арфа или цитра въстані слово моѣ. въстані пьсалътꙑръ  гѫсл СП 56.9 Срв. СП107.3 пріїмѣте пъсаломъ ї дадте тѹмьпанъ. пъсалтꙑрь красенъ і съ гѫсльмі СП 80.3 поіте бѹ нашемѹ въ глѫслехъ [погр. вм. гѫслехъ, Север., с. 127, бел. под линия] і въ гласѣ пъсаломьстѣ СП 97.5 нꙑнѣ мꙑ сънѧсомъ сѧ вꙿс въ кѹпѣ. вдѣт красънѫѭ схъ ... слꙑшат гѫсле глѭщхъ СЕ 88а 4 на врьбі по срѣдѣ еѩ обѣсіхомъ органꙑ нашѧ. сірѣь псалтꙑръ. ꙇ гѫслі К 7а 33 Срв. С418.23 дьнесь радостѭ радѹтъ сꙙ блаженꙑ даудъ. ѹкрашенам гѫсльм младеншт С 320.16 а дѣволъ ꙁоветъ гѫсльм  плѧсьц пѣⷭ҇м непрѣꙁннам Р II 4.24—25 СП СЕ К С Р Гр κιϑάρα ψαλτήριον Нвб гусла ОА ВА АК Бот НТ МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ ДА гу̀сля диал ВА гу̀сле диал ДА гъсля, гъсла диал МлБТР Срв Гусла МИ ПК,Пр. в им Гуслов ФИ СтИл, РЛФИ