Старобългарски речник
гѹбтел҄ь 
гѹбтел҄ь -ꙗ м Лице, което носи, създава нещастия, страдания, злини; изтребител, гонител ꙇ ꙁбѣгъ съмръті. ѭже гѹбітель наведе на ећюптѣні вьсѧ К 6b 35 въера съвѧꙁанъ бꙑвааше. дьнесь нераꙁдрѣшенꙑм ѫꙁамі. съвѧꙁаетъ гѹбітелѧ К 13а 28 страшенъ кꙿто мꙿнꙙ сꙙ ратꙿнкъ мъ сꙑ  гѹбтель С 35.25—26 агрколаѹ воводѣ сѫштѹ. гѹбтелю сѫштѹ сверѣпѹ С 68.28 К С Гр λοιμός [ὁ] ὀλέϑριος [ὁ] ὀλοϑρεύων τύραννος Нвб губител книж остар ОА ВА МлБТР ЕтМл ЕтБАН РБЕ