Старобългарски речник
въпадат 
въпадат -въпадаѭ -въпадаш несв 1. Падам, изпадам в нещо г помлѹі сна моего. ꙗко на новъ мⷰ҇ѣ бѣстъ с.  ꙁлѣ страждетъ. множцеѭ въпадаетъ въ огнь.  множцеѭ въ водѫ СК Мт 17.15 2. Отдавам се [на грях, блудство и под.] ꙇ не раꙁѹмѣѩ съгрѣшхъ ... врагомь ꙁълѣ прѣльщаемъ. прсно въпадаѭ въ блѫдꙑ. ꙇ прѣлюбодѣанѣ СЕ 68а 20—21 тꙑ бо ес бъ. повелѣвъ въпадаѭщмъ въ грѣхꙑ. седмь десѧтъ кратъ.  седмцеѭ. ꙇмьже ѣко веле твое. тако  млость твоѣ СЕ 75b 17—18 въпадаѭще въ напасть οἱ ἐπηρεαζόμενοι Тези, които се изкушават велеменънаа прѣмѫдрость. ое авле сѧ. вельм послѹшаѩ. въпадаѭщхъ въ напасть. ꙇ просвѣще сѣдѧщѧѩ въ тъмѣ ... послѹша насъ СЕ 63b 19 Изч СК СЕ Гр πίπτω περιπίπτω Нвб впадам книж остар ВА НГер ЕтМл РБЕ Срв впадвам остар ВА ЕтМл впаднувам остар ЕтМл