Старобългарски речник
вън҄егда 
вън҄егда съюз 1. Въвежда подчинени обстоятелствени изречения за време: когато  бъⷭ҇ вънегда ськона с всѣ словеса сі. двлѣахѫ сѧ народі. о ѹен его А Мт 7.28 вънегда вьꙁꙑвахъ ѹслꙑша мѩ бже правъдъї моеѩ СП 4.2 Срв. СЕ73а 3 водѫ от потока въꙁносꙙ. варꙙ дѣлаѭштмъ.  работаѧ мъ въ камен.  въ прокꙑхъ слѹжьбахъ ꙁъданꙗ. вън҄егда манастꙑръскаꙗ штѹждекръмьнца ꙁъдааше сꙙ С 284.4  вън҄егда о семъ бога молꙗаше. вьсхꙑт сꙙ раꙁѹмомъ въ стѫѭ вѳлеемъ.  ѹꙁьрѣ въ папрьтѣ тоѧ ьстнꙑѧ црькъве С 296.2—3 2. Въвежда подчинени определителни изречения: когато мѣсꙙца шестааго в҃ дьн. настаѭшт сѫботѣ велцѣ. вь дн вьн҄егда сꙙ роді блаженꙑ мѫенкъ полукарпъ. гон҄еню сѫштѹ дек҄ꙗ цѣсара въ ꙁмурьнѣ С 124.22 пон же вдѣ прѣжде дного дьне. вьн҄егда сꙙ род (род) полукарпь С 124.29 вън҄егда ф ἐν τῷ + Inf. За действието, което се означава от инфинитива — в момента, когато вънегда въꙁвратт сѩ. вр(а)гѹ моемѹ вьспѩтъ. іꙁнемогѫтъ  погꙑбнѫтъ отъ (отъ) лца твоего СП 9.4 ѹбо жвъї пожрълі нъї бꙑшѩ. вънегда прогнѣват сѩ ѣростї їхъ на н(ъ)ъї СП 123.3 А СП СЕ С Гр ὅτε ἐν τῷ + Inf. ὁπότε ἡνίκα ἐν ὅσῳ вьн҄егда Нвб Срв егда, ега диал НГер РБЕ ДА