Старобългарски речник
въꙁнест сѧ 
въꙁнест сѧ -въꙁнесѫ сѧ -въꙁнесеш сѧ св 1. Издигна се нагоре, нависоко; повдигна се рее  ста дхъ бѹренꙑ.  вьꙁнѣсѩ сѩ влънꙑ его СП 106.25 воскръсні гі бже мо да въꙁнесетъ сѩ рѫка твоѣ СП 9.33 Образно. гі не вьꙁнесе сѩ срце мое. н вьꙁнѣсте сѩ о мо СП 130.1 Въздигна се [на небето], възнеса се [за Бог–син]. гь же съ по глан его къ нмъ. вьꙁнесе сѧ на небо. ꙇ сѣде о деснѫѭ ба М Мк 16.19А 2. Прен. Издигна се, преуспея, напредна нънаѣ тъщеглашенѣ отъ(мѣ)та. напае бо въꙁнесѫтъ сѧ неъств Е 2а 3 3. Прен. Издигна се, въздигна се, възвися се в нравствено отношение съмѣрѣѩ сѧ вьꙁнесетъ сѧ М Мт 23.12 З, А.Срв. Лк 14.11 М З А ї о імені твоемь въꙁдрадѹете сѩ вьсь день. ї правъдоѭ въꙁнесѫтъ сѩ СП 88.17 4. Прен. Възгордея се а же вьꙁнесетъ сѧ съмѣртъ сѧ М Мт 23.12 З А ꙇ тꙑ каперънаѹме до небсе въꙁнесꙑ сѧ. до ада нꙁъведеш сѧ М Лк 10.15 З доколѣ въꙁнесетъ сѩ врагъ моі на мѩ СП 12.3 Срв.СЕ 73b 22 славоѭ бо  лцемѣрьствомъ раꙁѹма. горѣ ꙁьлѣ вьꙁнесъше сꙙ. стнънꙑѧ  божѧ мѫдрост. по стнѣ отъпадошꙙ С 333.10 М З А Е СП СЕ С Гр ἐπαίρομαι ἀναλαμβάνομαι προκόπτω ὑψόομαι ὑψόω ἐμαυτόν μετεωρίζομαι вьꙁнест сѧ Нвб възнеса се ОА ВА БТР РБЕ вознеса се Бот