Старобългарски речник
въꙁмощ 
въꙁмощ -въꙁмогѫ -въꙁможеш св 1. Смогна, успея да извърша нещо ꙇ рѣхъ ѹенкомъ твомъ. да жденѫтъ і  не въꙁмогѫ М Мк 9.18 З А СК Б ѩсѩ мѩ беꙁаконнъѣ моѣ  не въꙁмогъ ꙁърѣті СП 39.13 да не въꙁможетъ дѣѣт на нь. вꙿсѣ протвънаа СЕ 80b 14 ꙇ тако въꙁможемъ съ дръꙁновеньемь. насладіт сѧ. прѣдъстоѩштѧѩ трапеꙁꙑ К 9b 13 како ѹбо въꙁможемъ прстѫпт къ таковѹѹмѹ мѫтелю С 215.25 2. Надмогна, надвия, надделея някого, нещо бран непрѣꙁньскꙑѩ. не въꙁмогѫтъ на тѧ СЕ 91b 6 слѫ бо вьсѫ  дѹхъ раждꙁаньꙗ. въ въꙁдрастѣ юнѣ побѣдвша. вьꙁможе на старость С 522.10 3. Прич. сег. деят. като прил. въꙁмогꙑ Прекомерен моⷧ҇ ѡ ꙁбавлень вельеѣда ка. ѡ прощень. ꙇ о прѩть обѣда слънааго. въꙁмогѫщааго. ꙇ еже вьꙁвест сѧ дхомь стꙑмь СЕ 36а 12—13 4. Възмогна се, стана силен, укрепна се вкъ іже не положі ба помощъніка себѣ. нъ ѹпъва на множьство богатъства своего.  вьꙁможе сѹетоѭ своеѭ СП 51.9 повелѣ на мꙙкъцѣѣмъ семъ одрѣ пот м. нꙑн҄ѣ ѹбо спохъ  въꙁмогохъ С 118.24 того рад братꙗ да въꙁможемъ вьс.  да не вътор ꙗвмъ сꙙ мѫенкомъ хръстовомъ. нъ добл҄і ꙁа н҄ь да постраждемъ С 63.15—16 не въꙁможетъ οὐ δύναται, ἀδυνατεῖ Не може, не бива оте мо аште не въꙁможетъ аша с. ммо т отъ мене М Мт 26.42 да не въꙁможетъ отъ мене. сътворьшѹѹмѹ вьсѣьскаꙗ словомъ С 249.16 М З А СК Б СП СЕ К С Р Гр δύναμαι ἰσχύω ἐνδυναμόω ἀνδρίζομαι καταισχύνω вьꙁмощ Нвб възмога книж ОА ВА Срв възмогна [се] ОА ВА ЕтМл БТР АР РБЕ