Старобългарски речник
въꙁдател҄ь
въꙁдател҄ь
-ꙗ
м
Този, който дава отплата, възмездие [в християнството — Бог]
раꙁбонкъ ... ждовьска ѹкоренꙗ небрѣже. вьꙁꙙ мръ вьсь ѹтелꙗ. вьсего мра владꙑкѫ поꙁнавъ. достоно дастъ поклонен. то протвѫ томѹ мъꙁдамъ вьꙁдател҄ь. любвꙑ ьстемь добродѣѭштмъ хс
С
427.11
Изч
С
Гр
ἀποδότης
вьꙁдател҄ь
Нвб
въздател
книж
остар
МлБТР
ЕтМл