Старобългарски речник
въꙁгласт 
въꙁгласт -въꙁглашѫ -въꙁгласш св 1. Издам силен глас, извикам високо, провикна се с глѧ въꙁглас мѣѩ ѹш слꙑшат да слꙑштъ М Лк 12.21 А, СК. Срв.Лк 8.8 М, З;Лк 8.15А;Лк 19.26А;Лк М;Лк М;Лк 21.4А ꙇ въꙁглашъ гласомъ велем съ. рее. отье въ рѫцѣ тво прѣдаѭ дхъ мо М Лк 23.46 З А їдол ѩꙁкъ съребрън ї ꙁлат. дѣла рѫкъ ль ... не въꙁгласѩтъ грътанемь своїмь СП 113.15 Срв. С104.5—6 За свещеник — тържествено издигам гласа си по време на молитва, богослужение.  въꙁгⷭ҇ла ерѣ.  реⷮ҇е. мⷬ҇ всⷨ҇ѣ СЕ 10b 25 За петел — пропея, изкукуригам. ѣко вь сьѭ ношть прѣжде даже кокотъ не въꙁгластъ. тр кратꙑ отъвръжеш сѧ мене М Мт 26.34 З А СК пакꙑ же петръ отъвръже сѧ ꙇ абе кѹръ въꙁглас З Йо 18.27А 2. Разглася, разтръбя егда ѹбо творш млостꙑнѫ. не въꙁглас прѣдъ собоѭ СК Мт 6.2 3. Тържествено съобщя, проглася нещо слава едномѹ бѹ стѹ бесъмрътьнѹ. благѹ  страшꙿнѹ пртѹ мⷧ҇дѹ. подвгъшюмѹ ѩꙁкъ мо благодѣтьѭ. въꙁгласт глъ сѫдьнъѩ.  покааньѣ  любьве Р II 2.6 4. Повикам, призова някого прѣжде даже не въꙁглас тебе флпъ сѫшта подъ смоковьнцеѭ вдѣхъ тѧ М Йо 1.49 З А СК ꙇ ставъ съ рее въꙁг(л)аст . ꙇ ꙁъваахѫ слѣпъца глѭште емѹ дръꙁа М Мк 10.49 З вьꙁгласшѧ же въторцеѭ ка. ꙇже бѣ слѣпъ З Йо 9.24А благословленнаѣ цѣвьнце. т ѹенк вьꙁглас ѡⷣ мрьꙁост льстьнѧ ТФ А 21 5. Прич. мин. страд. като същ. въꙁглашенаꙗ ср мн τὰ προφϑ´εγματα Предречените, предсказаните неща  вьсаьскꙑ блюдѣаше. въꙁглашенꙑхъ о дѣвц С 245.28 М З А СК ЗП Е СП СЕ ТФ С Р Гр φωνέω ἀναφωνέω προσφωνέω σαλπίζω μελωδέω Нвб възглася книж остар ОА ВА МлБТР ЕтМл ЕтБАН АР РБЕ