Старобългарски речник
въꙁглаголат 
въꙁглаголат -въꙁглаголѭ -въꙁглагол҄еш св 1. Заговоря, проговоря ꙁнаменѣ же вѣрѹѭштмъ с послѣдъствѹѭтъ. ꙇменемъ момъ бѣсꙑ жденѫтъ. ѩꙁкꙑ въꙁглаглѭтъ новꙑ М Мк 16.17А тъгда вьꙁглетъ къ німъ гнѣвомъ своімъ.  ѣростьѭ своеѭ съмѩтетъ ѩ. аꙁъ же поставленъ есмъ цръ отъ него СП 2.5 їдол ѩꙁкъ съребрън ї ꙁлат. дѣла рѫкъ ль. ѹста їмѫтъ ї не въꙁглѭтъ. о їмѫтъ ї не вдѩтъ СП 113.13 ꙇ наплъншѧ сѧ дха ста.  въꙁглашѧ нѣм ѩꙁꙑкꙑ. ꙇ прьствовашѧ СЕ 62а 12 2. Кажа, изрека, изговоря нещо тъ мьнѣ ꙁаповѣдь дастъ. то рекѫ  то въꙁглѭ М Йо 12.49 З аще проповѣдано бѫдетъ евⷢ҇а се. въ всемь мрѣ вьꙁглетъ с.  же твортъ въ памть еѧ СК Мт 26.13 къто въꙁглетъ сілꙑ гнѩ СП 105.2 Срв. С486.23 С489.26—27 ~сѧ страд въꙁглаголат на кого κατηγορέω τινός, λαλέω κατά τινος Кажа нещо против някого, обвиня ꙇ въпросшѧ  глѭще. аще достотъ въ соботѫ цѣлт. да на нь въꙁглѭтъ М Мт 12.10 З ꙇ наꙁраахѫ . аще въ соботѫ сцѣлтъ і. да на нь въꙁглаголѭтъ М Мк 3.2 З А СК наѧсѧ кънжънц  фарсѣ ... лаѭще его ѹловт нѣъто отъ ѹстъ его. да на нь вьꙁглаголѭтъ М Лк 11.54 З въꙁглашѩ на мѩ ѩꙁꙑкомъ льстівомъ СП 108.2 въꙁглаголат неправьдѫ λαλέω ἀδικίαν Обидя, похуля доколѣ грѣшьніці въсхвалѩтъ сѩ. провѣштаѭтъ і въꙁглаголѭтъ неправъдѫ СП 93.4 хѹлѫ въꙁглаголат Похуля, оклеветя тѫ же мѹ хѹлѫ въꙁглаголавъшѹ о стнѣ. раслабѣ мѹ абь тѣло С 563.22 М З А СК СП СЕ С Гр λαλέω Нвб Срв глаголя ОА ВА РБЕ