Старобългарски речник
въꙁбѣст сѧ 
въꙁбѣст сѧ -въꙁбѣшѫ сѧ -въꙁбѣсш сѧ св Вбеся се, побеснея от гняв, разяря се; разгневя се  се слꙑшавъ кнꙙꙁъ вьꙁбѣсвъ сꙙ. повелѣ терентꙗ  афркана. маѯма же  помпꙗ. въ вънѫтрьн҄ѫ тьмнцѫ вьврѣшт С 177.12 тъгда вьꙁбѣсвъ сꙙ повелѣ дрѣвесꙑ сѫкатꙑ бт ѧ С 178.17 вьꙁбѣсвъ сꙙ дастъ о н҄ею отъвѣтъ. меемъ ѹморт ꙗ С 184.30 акꙑ нъ ахаавъ. на свꙙтꙑѧ божѧ цръкв вьꙁбѣс сꙙ. обꙿнавьꙗѧ вьсѫ арвѫ хѹлѫ С 190.22 тъгда цѣсаръ ѹалъ въꙁбѣсвъ сꙙ. вьꙁьрѣвъ сѣмо онамо. вдѣ мѣсто нѣкако С 193.10—11 то рекъшѹ стѹѹмѹ варахсю. въꙁбѣсвъше сꙙ велм вльсв. повелѣшꙙ прнест слово С 264.20 Изч С Гр ἐμμανὴς γίγνομαι ἐκμαίνομαι ϑυμόομαι ἀνοίᾳ κρατέομαι вьꙁбѣст сѧ Нвб възбеся се ВА НГер ЕтМл