Старобългарски речник
въꙁалкат [сѧ] 
въꙁалкат [сѧ] -въꙁалѫ [сѧ] -въꙁалеш [сѧ] св Огладнея, усетя глад ѹенц же его въꙁаалкашѧ сѧ.  наѧсѧ въстръгат класꙑ  ѣст М Мт 12.1 З ютро же въꙁвраштъ сѧ въ градъ въꙁалка М Мт 21.18 ЗI. Срв. С 343.24 въꙁалкахъ бо сѧ  не дасте м ѣст М Мт 25.42 З А СК рее же мъ съ аꙁъ есмъ хлѣбъ жвотънꙑ. грѧдꙑ къ мьнѣ не матъ въꙁаа(л)кат сѧ М Йо 6.35 З А богат обнщашѩ  въꙁлакашѩ. а вьꙁскаѭщі гѣ не лішѩтъ сѩ вьсѣкого добра СП 33.11 въꙁвратѩтъ сѩ на вееръ і въꙁлаѫтъ ѣко пъсъ СП 58.15 бъ вѣьнꙑ не въꙁалꙿетъ. н трꙋдтъ сꙙ С 344.27 М З А СК СП С Гр πεινάω λιμώσσω въꙁаалкат [сѧ] въꙁлакат [сѧ] въꙁьалкаті [сѧ] въꙁалъкат [сѧ] Нвб Срв алкая остар ВА РБЕ