Старобългарски речник
въжещ 
въжещ -въжегѫ -въжежеш св 1. Запаля нктоже ѹбо свѣтлънка въжегъ въ сокровѣ полагаатъ. н подъ спѫдомь. нъ на свѣштънцѣ М Лк 11.33 З въжѣшѩ огнемь свѩтіло твое СП 73.7 да овꙑ пешт сѫште въ манастꙑр въжегъше. дрѹꙁ же на раꙁбонкꙑ ѹстръмвъшꙙ сꙙ ѹстрашшꙙ С 39.1 Образно. ꙇ отъгънавъ мракъ грѣховънъꙶ.  вьжьꙁ вь немь. ꙇскрѫ твоего мⷧдѣ СЕ 78а 7 2. Прич. мин. страд. като прил. въжеженъ ἁπτόμενος Запален онъ же въпрьво вьꙁемъ въжьженѫ свѣштѫ. положвъ подъ спѫдомь.  рее ... ꙿто стъ слажде свѣтъ л л тъма С 25.20 М З А СК СП СЕ С Гр ἅπτω ἐξάπτω ἀνάπτω ὑπανάπτω ἐμπυρίζω вьжещ Нвб вжещя, вжещявам ЕтМл