Старобългарски речник
вльнꙗт сѧ
вльнꙗт сѧ
-вльнꙗѭ сѧ
-вльнꙗш сѧ
несв
сег
деят
същ
вльнꙗѩ сѧ
м
ед
ὁ χειμαζόμενος
Оня, който пътува по вълните, люшкан от буря
сѣдꙙштмъ въ тьмѣ сльньце правьдьно ꙗв сꙙ. вл҄ънꙗѭштмъ отш. невлънꙙште сꙙ прстанште
С
251.21
Изч
С
влънꙗт сѧ
Нвб
вълнея се
остар
РРОДД
Срв
вълнувам се
ОА
Дюв
НГер
МлБТР
ЕтБАН
АР
РБЕ
ДА