Старобългарски речник
вльньнъ
вльньнъ
-ꙑ
прил
Който се отнася към вльна I; на вълните
въꙁалка же по пѣнамъ влънънꙑмъ ход. ногѹ въ водѣ не омо
С
344.23
море своѧ вльнꙑ съпрꙙтаѧ на шъств владꙑцѣ готовьꙗше сꙙ. а онѣхъ срьдьце вльньнꙑмъ ѹбоьнꙑхъ ѹстꙑ пѣнꙗаше
С
399.9
Изч
С
Гр
τῶν κυμάτων [вар. τῆς ϑαλᾶσσης]
влънънъ
Нвб
Срв
вълнист
ОА
РБЕ
вълноват, вълнов
РБЕ