Старобългарски речник
влъшьбьнъ
влъшьбьнъ
-ꙑ
прил
Магьоснически, магически
сего дꙗ. гоже мѣнш богѹ бꙑт. ловѣкъ бѣ ѹенкъ сотоннъ. навꙑкъ ꙁѣло хꙑтрость вльшебънѫѭ
С
7.16
ѹвѣдѣшꙙ рода своего. влъшьбнѫѭ хꙑтрость. аб влъшъствомъ свомъ томааго от н҄хъ бѣса ... прꙁъвавъше
С
567.3
Изч
С
Гр
μαγικός
вльшебънъ
блъшьбнъ
Нвб
влъшебен
остар
ВА
МлБТР
вълшебен
поет
ОА
ВА
Бот
МлБТР
ЕтМл
ЕтБАН
БТР
АР
РБЕ
волшебен
Бот