Старобългарски речник
владꙑьн҄ь 
владꙑьн҄ь - прил притеж Господарски, владетелски бѣжвѣ дръꙁост арꙿхерескꙑ. отъбѣжвѣ владꙑьн҄ꙙ ѹбїствьнꙑѧ рѫкꙑ. аште бо  сьмрьт наю прѣдадꙙтꙿ не мавѣ понест поношеньꙗ хъ С 472.5 Божи, на Господа. въꙁдаждь м радостъ спнѣ твоего. ї дхмъ владꙑънемъ. ѹтвръді мѩ СП 50.14 ꙇ на кръві владꙑъні. цѣнѫ въꙁімааше К 6а 10 спръва бо ꙁемьꙗ не свомъ стъствомъ проꙁꙙбень въꙁдраст бꙑл. нъ повелѣньꙗ послѹшаѭшт владꙑьнꙗ С 495.22 вдѣ л владꙑьн҄е ловѣколюб С 494.12 благовол҄ень бо о прьвꙑхъ сьгрѣшен. вельдарован прмьтъ владꙑьн҄е С 496.28 пастѹхъ бꙑвъ словесънꙑмъ овцамъ владꙑьнꙗмъ С 526.30 Като същ. владꙑьн҄ꙗꙗ ср мн τὰ τῆς ἐξουσίας В християнството — нещата, които подобават на Бога като господар, владетел въера же съмотрьлвънаа творѧ. а дьнесь владꙑънѣа К 13а 21 СП К С Гр ἡγεμονικός δεσποτικός τοῦ δεσπότου Нвб владичин, владичен ВА ДА владичнина ’данък’ БТР РБЕ Срв владичина, владищина МлБТР РБЕ Владичи дол МИ ЙЗ, Зас