Старобългарски речник
владꙑца
владꙑца
-ѧ
ж
1. Владетелка, господарка
послѹша мене. бѫдеш владꙑца мо дш
С
1.23
пріꙁъвавъ ѹлꙗнѭ рее къ н҄е. владꙑце моѧ дшꙙ ѹлꙗн
С
1.17
2. В християнството — прозвище на Богородица [Дева Мария]
мⷺца авгоⷭ҇ д҃ꙇ҃. ѹсьпене прстꙑѩ влдцѧ нашеѩ бцѧ
А
152а 13
о прѣстѣ. стѣ. прѣсла(в)ьнѣ. блгвенѣ. влдц наше (б)рц. ꙇ прснодѣвѣ мар
СС
IIIb 8
прѣстѫѭ стѫѭ прѣславънѫѭ. блгвенѫѭ владꙑцѭ наш
СЕ
61а 26
(съ градь ꙁд)аемъ ... молїтвамї прѣстꙑѧ владцѧ нашеѧ бцѧ
В
А
СС
СЕ
С
В
Гр
δέσποινα
Нвб
владичица
църк
остар
ВА
МлБТР
ЕтМл
ЕтБАН
РБЕ