Старобългарски речник
бѣлт 
бѣлт -бѣлѭ -бѣлш несв Правя нещо да стане бяло, беля, избелвам ꙇ бꙑшѧ рꙁꙑ его льштѧштѧ сѧ. бѣлꙑ ѕѣло ꙇ снѣгъ. ѣцѣхъже не можетъ гнафеꙇ на ꙁемл҄ѣ тако бѣлт З Мк 9.3 не бѣл҄енъ ἄγναφος Небелен, неизбелен нктоже бо не прставлѣатъ прставленѣ плата не бѣлена рꙁѣ ветъсѣ М Мт 9.16 З.Срв. Мк 2.21 М З Изч М З Гр λευκαίνω Нвб беля ОА ВА НТ Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН АР РБЕ ДА