Старобългарски речник
бъхъма
бъхъма
нареч
1. Съвсем, напълно, изобщо
ѹмрътввъ сꙙ самохотьѭ. ꙗко бесловесънѫ нѣкакѫ несамовол҄ьнѫ дѹшѫ мꙑ. стьствънааго стъства ꙁмѣн҄енѫ мꙑ. бъхма
С
273.15
да дастъ благодѣть слꙑшꙙштїмъ. то да вѣштатъ же на ѹспѣхъ стъ слꙑшꙙштмъ. бештнънꙑ же смѣхъ бъхъмъ отъврѣшт подобаатъ
С
497.24—25
недноже сꙙ сповѣдаетъ благое въ раꙁлѫен жлшть братѧ. рекъше лѣгальнць. протвьна же толка. еже раꙁлѫат с самѣмъ отъ себе бъхъма нестроно
ЗЛ
2б 20
2. Почти
прослѹт бо мѫенꙗ го ѹже по вьсе ас. бъхма по вьсе вьсел҄енѣ обьтекло бѣаше
С
117.7
С
ЗЛ
Гр
πάντη
παντελῶς
τὸ σύνολον
σχεδόν
бъхъмъ
бъхма
Нвб
бъхма
ВА
Дюв
МлБТР
Срв
бъх
диал
МлБТР
РБЕ
ДА