Старобългарски речник
больнъ 
больнъ -ꙑ прил 1. Който боледува, болен страненъ бѣхъ  не въвѣсте мене. нагъ  не одѣсте мене. боленъ  въ темьнц  не посѣтсте мене М Мт 25.43А когда тѧ вдѣхомъ алѫща. л жѧждѫшта л странъна л нага. л больна ... ꙇ не послѹжхомъ тебѣ М Мт 25.44 З А СК когда же тѧ відѣхомъ больна л въ темьнц  прідомъ кь тебѣ А Мт 25.39 2. Като същ. больнꙑ м ед [ὁ] ἄρρωστος Болен човек; болник, болен моⷧ҇ наⷣ҇ ѡлѣемь больнааго помаꙁат СЕ 27а 2 вьс же въ градѣ.  въ окрѫгън҄хъ вьсехъ жвѫшт больнꙑѩ своѧ прношаахѫ к н҄емѹ С 531.20 Изч М З А СК СЕ С Гр ἀσϑενής ἀσϑενῶν боленъ Нвб болен ОА ВА НТ АК Бот Дюв НГер МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ ДА болний остар ВА НГер