Старобългарски речник
богъ 
богъ -а м 1. само ед Бог, Предвечното същество, Творецът на света, Миродържецът въꙁдадте ѹбо ѣже сѫть кесарева кесарев.  ѣже бжѣ бв М Лк 20.25 З.Срв. Мт 22.21 М, ЗI, А; Мк 12.17 М З бже млоствъ бѫд мьнѣ грѣшънкѹ М Лк 18.13 З А СК ; ꙇскон. бѣаше слово ꙇ слово бѣаше отъ ба. ꙇ бъ бѣаше слово З Йо 1.1А ; древе главъ бъ оцемъ прокꙑ. напослѣдъкъ ... гла намъ сномъ Е 6а 8 ; въ день пеал моеѩ ба въꙁіскахъ СП 76.3 ; стъ же паулъ ... рее не оставьѭ бога сътворьшааго небо  ꙁемьѭ.  поклонѭ сѧ кѹмремъ С 7.8 Според християнската религия — божият син Исус Христос. да нꙑ съпрмнкꙑ сътвортъ. хс бгъ С 124.1 2. В езическите религии — богове, божества богъ ѹбо же стъ ꙁеусъ. же стъ на небес. црь бо стъ вьсѣмъ богомъ С 140.8 ; како ѹбо могѫтъ с боꙁ бꙑт. н вдꙙште н осꙙꙁаѭште. н обѫхаѭште С 163.21—22 ; трѣбѫ богѹ аполонѹ твормъ дьнесь С 27.4 3. Изображение на езически бог, идол с бо боꙁ ѧже мѣнш. камен.  дрѣво  мѣдь  желѣꙁа сѫтъ. ѹкрашен ꙁлатомъ С 177.1 воюѩ на бога ϑεομάχος Богоборец ꙁаклнаѭ тѧ бгомъ. мѫтелѣ ꙇ воѩ на ба воюѭщѧ. вь вѣкꙑ влънам погрѫꙁнъшемъ СЕ 52b 13 носѧ бога ϑεοφόρος Носещ Бога ꙇ непрѣстаѭщѧѩ водꙑ рѣьнꙑѩ. скрнѭ вдѣвъше ба носѧщѭ. сѣмо  овамо текошѧ СЕ 1b 4 тако м богꙑ [боꙃ] μὰ τοὺς ϑεούς При уверяване, заклеване — бога ми, вярно е, вярвайте ми аурлꙗнъ рее доколѣ досаждаш не срамьꙗѧ сѧ ѫроде  беꙁѹмьлю. тако м богꙑ аꙁъ ва мамъ мѫт. да нкꙿтоже въꙁможетъ помошт вама С 2.17 ; вовода рее тако м боꙁ. вльшьство нѣко бꙑстъ С 74.21 ; анѳупатъ рее. тако м богꙑ не мамъ тебе поштꙙдѣт. нъ нѣкацѣм мѫкам  горькоѭ сьмрьтѭ погѹбьѭ тꙙ окаꙗне С 104.21 любмъ богомь ϑεοφιλής Обичан от Бога род сꙙ ѹбо ꙗкоже тъ м съповѣда. въ ҃ дьнь енуара мѣсꙙца. въ етвръто лѣто марк҄анꙗ цѣсарьства богомъ любмꙿаго С 279.3—4 богомь наѹенъ ϑεοδίδακτος Научен от Бога оці іже ꙇ та х(.)же не вѣдѣхѫ старці. бмь наѹені въспѣшѧ К 1а 3 въ сповѣдан. богомь наѹенѫѭ пѣснь С 320.11—12 ; же же  старьц не вѣдомо бꙑстъ. богомь наѹен въсхвалшꙙ С 325.7 ; како богомь наѹенѫ проповѣда ѧдъ вашхъ пѣснь С 325.29 богомь напьсанъ ϑεόγραφος Написан от Бога добрꙑ їооанъ нашъ ... пастꙑръ ... намъ новꙑ с боговдъцъ ... покаꙁа намъ  тъ. богомъ напсанꙑ го скржал С 278.3 богомь пѹщенꙑ ϑεήλατος Изпратен от Бога  таковааго. благо же прмше велко отъ ловѣколюбвааго ба.  ꙁбꙑвъше отъ нашъдъшѧѧ (!) мъ богомь пѹштенъѩ ꙗꙁвꙑ. отъгнанꙑѧ молтвоѭ раба бжꙗ акѡва С 531.5 раба бога вꙑшьнꙗго δούλη τοῦ ϑεοῦ τοῦ ὑψίστου Последователка на християнското учение; тази, която изповядва християнската религия; християнка ѹлꙗн рабо ба вꙑшьнꙗго. съгрѣшхомъ прѣдъ тобоѭ ѫродъскꙑ С 3.18 рабъ бога вꙑшьнꙗго δοῦλος [τοῦ ϑεοῦ] τοῦ ὑψίστου Последовател на християнското учение; този, който вярва в Бога; християнин рабе бога вꙑшън҄ѣꙿго.  пастѹше словесънъхъ овецъ. како нꙑ остав днꙑ.  въпалъ с въ рѫцѣ томтел҄ С 225.7—8 ; помлѹ мꙙ рабе бога вꙑшьнꙗго. даждъ м дрѹго благословьн ꙗко много погѹбхъ С 120.18—19 М З А СК Б О Е СП СЕ СС ТФ К С Х Р Г АН БН КН ТН РН1 РН2 Гр ϑεός κύριος [᾿Ιησοῦς] Χριστός δεσπότης σωτήρ καῖσαρ ὁ ῞Αγιοσ τὸ ϑεῖον εἴδωλον σέβασμα Нвб бог ОА ВА АК НТ Дюв НГер МлБТР ЕтМл БТР АР РБЕ РРОДД ДА тако ми бога ДА