Старобългарски речник
блѫдт 
блѫдт -блѫждѫ -блѫдш несв 1. Блуждая, скитам без посока добрꙑ пастѹхъ прстѫпі къ стадѹ. а овьца вьнѣ оградꙑ блѫждааше С 498.29 блѫдѧ м ед ὁ πλανώμενος Скитащият, странстващият нъ ꙁволвъ твомь мⷧдемь. не прѣꙁьрѣт гꙑблѭщааго н блѫдѧщааго оставвъ СЕ 78b 6—7 Образно. егда ѹꙁьрѧтъ ѧда хъ дѣла моѣ. мене раді свѧтъ імѧ мое. ꙇ остѧтъ домъ ѣковль. ꙇ ба ꙇлва ѹбоѩтъ сѧ. ꙇ раꙁѹмѣѭтъ дхомь блѫдѧште раꙁѹмъ. а ръпъштѫштеі наѹѧтъ сѧ послѹшат К 1а 14 2. Прен. Заблуждавам се, греша блѫдте не вѣдѫште кънгъ н слꙑ бжѩ М Мт 22.29 З. Срв.Мк 12.24 М З нѣстъ богъ мрътвꙑхъ. нъ бъ жвꙑхъ. вꙑ ѹбо мъно(го) блѫдте М Мк 12.27 З ї рѣхъ прісно блѫдѩтъ сръдьцемь СП 94.10 не обідѣті. кого немоштьнѣішіхъ. ні поганъскъ етеръ обꙑаі сѣдѣаті ні поганъскꙑѩ прісѧгꙑ. ꙇлі но ъто блѫдѧште К 2а 16 3. Блудствам, развратнича кꙿто ѹбо понѹд ждовъ жрът вельфегорѹ ... л блѫдт въ дьштерехъ ностраннкъ С 127.6—7 Изч М З СП СЕ К С Гр πλανάομαι πορνεύω Нвб блъдая ЕтМл блудя остар диал ВА НТ ЕтМл РБЕ блъда НГер блъдам ЕтМл