Старобългарски речник
благовол҄ень 
благовол҄ень -ꙗ ср Благоволение, проява на добра воля слава въ вꙑшънхъ бѹ. ꙇ на ꙁем мръ. въ лвцхъ благоволене М Лк 2.14 З, А, СК. Срв. СЕ101а 16 ѣко тꙑ блгсші праведъніка гі. ѣко щіто(то)мъ благоволеньѣ вѣньалъ нꙑ есі СП 5.13 помѩн нꙑ гі вь благоволені людеі твоіхъ СП 105.4 ї въ благоволені твоемь въꙁнесетъ сѩ рогъ нашъ СП 88.18 а хс стъ. же благовол҄енмъ отьемъ. пршъдъше С 311.23 і жꙁнь стаѣ. вь (..)же сѧ даетъ благоволенꙑмь бжіе тѣло Р II 3.25—26 Милост. аꙁъ же молітвѫѭ моеѭ къ тебѣ гі. въ врѣмѩ благоволеніѣ бже СП 68.14 да  обло дарован прмете. благовол҄ень бо о прьвꙑхъ сьгрѣшен С 496.26—27 М З А СК СП СЕ С Р Гр εὐδοκία εὐγνωμοσύνη благоволене благоволен Нвб благоволение ОА ВА НТ Бот МлБТР ЕтМл ЕтБАН БТР АР РБЕ