Старобългарски речник
беꙁаконьноват
беꙁаконьноват
-беꙁаконьнѹѭ
-беꙁаконьнѹш
несв
1. Върша грях, престъпление; греша
да постꙑдѩтъ сѩ беꙁаконьнѹѭштеі въсѹе
СП
24.3
Срв.
СЕ74b 13
съгрѣшіхомъ съ оці нашімі. беꙁаконъновахомъ і не оправьдіхомъ
СП
105.6
Срв.
С110.30—111.1
пркосновен топлотꙑ. пльт го растаавъш. любꙙ же жꙁнь съпаде сꙙ беꙁакон҄новавъ вътъште
С
93.16—17
2. Действам противозаконно, несправедливо
і постꙑдѩть сѩ гръдї ѣко правъдꙑ беꙁаконьновашѩ на мѩ
СП
118.78
Изч
СП
СЕ
С
Калка от
гр
ἀνομέω
беꙁаконъноват
Нвб
Срв
беззаконствувам
остар
МлБТР
ЕтМл
РБЕ