Старобългарски речник
антоннъ 
антоннъ -а м ЛИ Антонин — мъчителят на Александър, презвитер в Сида, Памфилия анꙿтоннъ рее да въвръженъ бѫдетъ въ сковрадѫ С 157.26  нꙑнꙗ ѹслꙑш мене боже.  покаж недостонѹѹмѹ семѹ. твохъ благꙑн҄ь анꙿтоннѹ. ꙗко надеждꙙ го бѣсꙑ съплетенꙑ сѫтъ С 158.14 благословьнъ с г бе отецъ нашхъ. же раба свого алеѯандра добьстьнѣшм трѹдꙑ. крѣпꙿка на тво ѹвѣдѣн. се ѹбо скврьнꙿнааго томен анꙿтонна. на осрамьн прведъ С 161.14 твор въскорѣ непрѣподобьне.  вьсѣхъ неьстве анꙿтонне томтелю. вол҄ѫ отьца свого сотонꙑ С 166.14 С Нвб Антонин СтИл,РЛФИ Срв Антонина ж СтИл,РЛФИ