Старобългарски речник
агньць 
агньць -а м 1. Агнец, агне ꙇдѣте се аꙁъ посꙑлаѭ вꙑ. ѣко агньцѧ по срѣдѣ влъкъ М Лк 10.3 Срв. С534.26 горꙑ вьꙁіграшѩ сѩ ѣко овьн. ї хлъм ѣко агньц овьі СП 113.4 Срв. СП113.6 СЕ3b 10—11 мⷧ҇о наⷣ҇ агньцемь на пасхѫ. прꙁьр гі схе. на с брашъна твоѣ. ꙇ на агнець сь. ꙇ ст . ѣкоже стт ꙁвол агнець. ꙇже прведе авелъ во вꙿсѣсъжагаемаа СЕ 16b 2, 4, 5 ꙇюдѣі же съвѧꙁаѭште агнець ꙁакалахѫ. а ꙇже отъ поганъ. въ плъть ба К 13b 14 Срв. С450.21 акꙑ овьꙙ на ꙁаколен веденъ бꙑстъ.  акꙑ агньць С 434.25—26 Срв. С437.2 Образно. егда же обѣдовашѧ. гла смонов. петрѹ с. смоне оннъ любш л мѧ пае (схъ). гла емѹ е г. тꙑ вѣс ѣко люблѭ тѧ. гла емѹ пас агньцѧ моѩ М Йо 21.15 З А 2. В християнството — название на Исус Христос, който е принесен в жертва като изкупление за греха на човечеството гі бже нашъ. прѣдъложе сѧ самъ. агнець непороенъ. ꙁа жвотъ вꙿсего мра. прꙁьр на нꙑ. ꙇ на (х)лѣбъ сь. ꙇ на ашѭ сѭ. ꙇ съ(т)вор ѭ прѣстое тѣло твое. ха СС IIb 4 влко гі бже нашъ. вꙿседръжтелю. ꙇстнънꙑ агнье. вьꙁемⷧѧ грѣхꙑ вꙿсего мра. не прѣꙁьр дшъ молѧщь сѧ тебѣ СЕ 15а 4 стоꙗше на крьстѣ агньць.  два влька С 437.15 агньць божь ὁ ἀμνὸς τοῦ ϑεοῦ Агнец божий — изкупителна жертва [за Исус Христос] въ ѹтрѣ день вдѣ са грѧдѫшта къ себѣ. ꙇ гла се агнецъ бжі. въꙁемлѧ грѣхꙑ мра вьсего М Йо 1.29 З А СК Б ꙇ ѹꙁьрѣ са грѧдѫшта. гла се агнецъ бжі М Йо 1.36 З А с бо вьса бꙑшꙙ. да отънемьѧ грѣхъ мрѹ. агньцъ  снъ бож. вол҄еѭ на сьпасьнѫѭ страсть съ вам прдетъ.  на продан станетъ С 331.25 М З А СК Б СП СС СЕ К С Гр ἀρήν ἀρνίον ἀμνός агнець ѣгньць агнецъ агньцъ Нвб агнец остар ОА ВА НТ НГер ЕтБАН ЕтМл МлБТР АР РБЕ РРОДД