Речник на Патриарх Евтимий
желательнъ  
желательнъ -ꙑ прил (7) 1. Като същ. ср. ед. Желаното. Ꙗко ꙋбѡ сїа слышавше фрѫѕ, абїе готѡв къ прошенїꙋ бышѫ.  съ вьсѣмь ꙋсръдїем же  спѣхѡⷨꙗкоⷤ  вь вьсемь, сце  вьсеⷨ тогѡ послꙋшашѫ,  желателное томꙋ полꙋт повелѣшѫ Петк 80v.3 2. Свойство на душата да изпитва желания, желателна склонност, наклонност. Како, ꙗкоже нѣцї глаголють, лшенїю престнаго быт по же ѡт сѹдѹ ошъствїю, єгоже рад ѹподобт се мысльным дѹша желателнаго I Никод 214.26 Подобнѣ  желателное ѡт бога тѡй дарова се, ꙗко да, ꙗже сѹть божїа, схь желаеть, а не ꙗже плът I Никод 215.13 Се ст(ь) желателное ст(ь)ства нашего ѹстроенїе, срѣь погрѣшающее раꙁсѹжденїе стннаго добра л  полѹт, не полѹт же благое I Никод 218.1 Същото значение и в I Никод 216.18 219.8 219.10.