Старобългарски речник
раꙁлѫт 
раꙁлѫт -раꙁлѫѫ -раꙁлѫш св 1. Отделя, разделя [от някого, от нещо] ꙇ съберѫтъ сѧ прѣдъ нмь вьс ѩꙁꙑц. ꙇ раꙁлѫтъ ѩ дрѹгъ отъ дрѹга М Мт 25.32 З А СК не отъвръꙁ мꙿне отъ лца твое гі. не раꙁлѫ мꙿне отъ добрꙑхъ овець. пастꙑрю добръꙶ СЕ 84b 17 дѹшꙙ же бес пльт сѫштꙙ. бжѭ  прѣстоѭ своѭ дшеѭ въ адѣ. просвѣтлъ стъ тѣлѹ. ѹ (!) не божьствѹ раꙁлѫенѣ сѫшт С 462.10 Образно. къто насъ раꙁлѭітъ отъ любьве бжꙇ. ꙇ стѹмѹ ꙁаконѹ. н огнь ні желѣꙁо. ꙇно нкоеже К 3а 11 2. Противопоставя, настроя един срещу друг прдъ бо раꙁлѫтъ лвка. на отца своего ꙇ дъштерь на матерь своѭ.  невѣстѫ на свекровь своѭ М Мт 10.35 З блажен бѫдете егда вьꙁненавдѧтъ вꙑ лвц. ꙇ егда раꙁлѫѧтъ вꙑ  поносѧтъ ... сна лвскааго рад М Лк 6.22 З А СК тогда раꙁлѫатꙿ сѧ родтел(е)  ѧда. оцъ  снъ.  мт дьщ(...)  прѣт(ел)е ѿ прѣтель Р V 3.5—6 раꙁлѫенъ бꙑт ποικίλος εἰμί Коварен, двуличен съм воле же ьто сътворлъ тъгда владꙑка тъ. лютъ бо бѣаше  раꙁлѫенъ. ово ласканмꙿ тѣшааше. ово же хотѣаше съвратт прѣштен С 86.24 раꙁлѫт сѧ М З А СК СЕ К С Р Гр διχάζω ἀφορίζω διαχωρίζω χωρίζω ἀπαλλάσσω раꙁлѭіт Вж. при раꙁлѫат Нвб