Старобългарски речник
ѫꙁьнкъ 
ѫꙁьнкъ -а м 1. Затворник; този, който е наказан даждъ м тѣло мрьтво на погребен. оного осѫжденаꙿго отъ тебе. їсѹса наꙁареа їсѹса нштааго ... ѫꙁьнка їсѹса С 454.19 2. Прен. Грешник; този, който е съгрешил нъ обае велкаꙗ дарѹѭштааго хса. прѣвелко лколюб. вьсѣхъ лкъ спсн пае. нежел погꙑбеню хотꙙшт. подат ѫꙁнкѹ.  долѣ лежꙙштѹѹмѹ рѫкѫ  покааньꙗ бꙑль. несцѣлмꙑѧ  смрьдꙙштꙙѧ своѧ твар сцѣл стрѹпꙑ С 522.15 Изч С Гр ὁ δέσμιος ὁ πεσών ѫꙁнкъ Нвб иъзник, узник остар ЕА ВА РРОДД