Старобългарски речник
дноѭ 
дноѭ нареч 1. Веднъж, един път дн нѹждѧ [...] прѣжде о сво(хъ) [...]твѫ прност. (потомъ же  о) людъскꙑхъ. се бо сътвор едноѫ себ(е) въ [...]ъ Е 24а 7—8 въ пръвѫѫ скнѫ. вꙑнѫ въхождахѫ ере. слѹжбꙑ съдѣваѫще. въ вторѫѫ же едноѫ лѣта. еднъ архере не бес кръве. ѫже прностъ о себѣ  ѡ людъскꙑхъ невѣждъствхъ Е 29а 14—15 едноѫ гла бъ дъвое сі слꙑшахъ. ѣко дръжава бжьѣ  твоѣ гі млостъ. ѣко тꙑ въꙁдасі комѹжьдо по дѣломъ его СП 61.12 едноѭ клѩсъ сѩ свтмъ моімъ. аште дадѹ солъжѫ СП 88.36 растіте сѧ ꙇ множіте сѧ. ꙇ сплъніте ꙁемлѫ. реено бъⷭ҇і едіноѭ. вꙑнѫ на вьсѣ лѣта. сілѫ даетъ родѹ скѹ плодъ творіті К 8а 23 Срв. С420.22 тако і сь глась едіноѭ реенъ бъⷭ҇і. ꙇ на вьсѣкѫ трапѣꙁѫ. въ вьсѣхъ цръквахъ. отъ толѣ до дьнесьнѣго дьне. ꙇ до прішествіѣ его. свѧтѫѭ жрътвѫ съвръшенѫ творітъ К 8а 25 Срв. С420.25 мꙑ же готов смъ ꙁа хрстосово сповѣдан. не тъьѭ дноѭ ѹмрѣт. нъ  тꙑсѫштам С 106.24 бѣахѫ же въ цръквшт томъ ꙁмве жвѫште.  жърьц дноѭ лѣта сладька брашна подаꙗхѫ мъ С 227.29—30 дноѭ бо отца мꙙ лшвъ. тъшттъ сꙙ да  бога мꙙ кромѣ сътвортъ С 366.25 побѣднкъ бо кръстъ. дноѭ ѹбо подрѫженъ. прсно же бѣсꙑ прогонꙙ С 428.1 2. Поотделно, обособено, самостоятелно вьсего бо сротъства стъство ꙁбꙑ. днъ бо отъ дного. дноѭ прѣжде вѣка род сꙙ.  пакꙑ днъ отъ дноѧ. ꙗкоже вѣстъ днъ раждатъ сꙙ С 242.26 3. Същевременно, едновременно сцевъ остенъ ꙁавст. днѫ (!) бо въглѫб ѭ въ дѹш.  вьсего ловѣка ѹꙗꙁв.  о добрѣ пешт сꙙ слѫ раꙁор С 339.27 Е СП К С Гр ἅπαξ ἐφάπαξ καταμόνας ἅμα едноѫ едноѭ дꙿноѭ дноѭ едіноѭ днѫ дꙿнѫ днѫ Нвб Срв еднаж, еднъж, еднош, едношка, [в]еднаж ОА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА