Старобългарски речник
ѹподобт 
ѹподобт -ѹподоблѭ -ѹподобш св 1. Уподобя, оприлича вьсѣкъ ѹбо же слꙑштъ словеса моѣ с  твортъ ѣ. ѹподоблѭ  мѫжѭ мѫдрѹ. же соꙁъда храмнѫ своѭ на камене М Мт 7.24 З А СК комѹ ѹподоблѭ родось. подобенъ естъ дѣтщемъ сѣдѣштемъ. на тръжштхъ. ꙇже въꙁглашаѭтъ дрѹгомъ свомъ М Мт 11.16 З ꙇ глше есомѹ ѹподобмъ цсрстве бже. л кое пртъ. прложмъ е М Мк 4.30 З. Срв.Лк 13.20 М З А СК комѹ ѹбо ѹподоблѭ лкꙑ рода сего. ꙇ комѹ сѫтъ подобьн М Лк 7.31 З 2. Направя някого достоен, подходящ за нещо; удостоя отъвѣштавъ стꙑ савнъ рее. надеждѫ мамъ къ богѹ свомꙋ їсу хръстѹ. ꙗко моштенъ стъ отъ мѫкъ твохъ сѹтънꙑхъ ꙁбавт мене.  вѣьнѹѹмѹ цѣсарьствꙋ ѹподобт мꙙ С 153.16 Украся, наглася [образно]. ꙇ ка не тъкъмо свомь обраꙁомь. съмꙑслънꙑмь. ꙇ словесънꙑмь. раꙁльно ѹкрашъ. нъ  власъ много раꙁльѣ. ѹподобль тꙑ раба твоего сего. постргаѭща кꙑкꙑ главꙑ своеѩ. ꙇл брадѫ своѭ СЕ 8b 11 3. Прич. мин. страд. като прил. ѹподобл҄енъ ἐοικώς Подобен ловѣколюбьцъ бо стъ владꙑка.  добротꙑ го даръ бꙑваатъ. дръꙁо стъ дꙗвол҄емъ ѹстомъ (!) ѹподобьна мѣт бѣса С 381.1 Изч М З А СК СЕ С Х Гр ὁμοιόω ἀξιόω ꙋподобт Нвб уподобя [се], уподобявам [се] ОА ВА НГер ЕтМл БТР АР