Старобългарски речник
ѹмлькнѫт 
ѹмлькнѫт -ѹмлькнѫ -ѹмлькнеш св 1. Млъкна, замлъкна, престана да говоря [...] да ѹмлъкнета. она же пае гласѣста глща. помлѹ нъ г снѹ двъ ЗП Мт 20.31 анꙿтоннъ глагола ѹмлькн ѹбо блꙙдꙑ  пожьр богомъ С 155.27—28  но же много поѹаѧ. не прѣста н ѹмлъкнѫ отъ добра С 208.2  облакъ прѣде.  г[..]съ ѹмлье.  не бꙑ слꙑшат С 570.18 2. За природна стихия — утихна, престана, успокоя се  повелѣ бѹрі  ста въ хладъ.  ѹмлъкѫ влънꙑ его СП 106.29  въꙁвеселішѩ сѩ ѣко ѹмлъкѫ.  наставі ѩ вь прістаніще хотѣньѣ своего СП 106.30 въспрѣтш беꙁдьнѣ огн҄ьнѣ.  рееш ѹмлькн обрат сꙙ.  съ мноꙁѣмъ пꙿванмъ на небо вьꙁдеш С 384.3 Изч ЗП СП С Гр σιωπάω σιγάω ἡσυχάζω ѹмлъкнѫт Нвб Срв млъкна, [за]млъкна