Старобългарски речник
трьнь 
трьнь -ꙗ ср събир Тръни, трънак, бодливо растение а дрѹгое паде по срѣдѣ трънѣ. ꙇ въꙁдрасте тръне  подав е М Лк 8.7 З,А, СК. Срв. Мт 13.7 М З а падъше въ трън с сѫтъ слꙑшавъше. ꙇ отъ б(га)атьствѣ  сластьм жтескꙑм ходѧще подавлѣѭтъ сѧ. ꙇ не до връха плода творѧтъ М Лк 8.14 З,А, СК ꙇ съплетъше вѣнецъ отъ трънѣ въꙁложшѧ на главѫ его. ꙇ трьсть вь деснцѫ его. ꙇ поклоньше сѧ на колѣнѹ прѣдъ нмь. рѫгаахѫ сѧ емѹ глѭште. радѹ сѧ цсрю юдескъ М Мт 27.29 З,А. Срв. СЕ 50а 1 прѣжде даже не раꙁѹмѣѭтъ тръньѣ вашего рамѣна. ѣко жівꙑ ї ѣко въ гнѣвъ пожъретъ вꙑ СП 57.10 ѡбдѫ мѩ ѣко бьелꙑ сотъ. ї раꙁгорѣшѩ сѩ ѣко огнь въ трънї. ї іменемь гнемь (!) протвлѣахъ сѩ їмъ СП 117.12 вдѣ мѣсто нѣкако ...  лѣсъ ꙙстъ вь н҄е.  трьн ꙁѣло люто  кѫпн С 193.14 мѣсто ѹбо ... порастъ бꙑлмъ многомъ  трьнїмꙿ С 217.21 аште реетъ т кто отъ невѣрьнꙑхъ. пото пропꙙтъ бꙑсть хс ... пото же  трьн нослъ. рьц емꙋ. да трьн  влььць адамово скорентъ С 483.28, 29 онъ бо стенат  трꙙст сꙙ осѫжденъ бꙑстъ  трьнь (!)  трьн (повторение на писача, Север., с. 484, бел. под линия)  вльецъ дѣлат С 483.30, 484.1 трьньмь порастꙑ ἀκανϑόβλαστος Обраснал с тръни ѡ трьнмъ порастьшмъ ждовьска мѣста глаголааше С 357.12 М З А СК СП СЕ С Гр ἄκανϑαι ἀκανϑώδης трънь трьн трън трьнь Нвб тръне диал ЕтМл БТР АР Срв Трънето МИ Трънието МИ ГХ,МИМ