Старобългарски речник
прѣпьрѣт 
прѣпьрѣт -прѣпьрѭ -прѣпьрш св 1. Постъпя авторитетно, бъда убедителен тебѣ едіномѹ съгрѣшіхъ. ї ꙁълое прѣдъ тобоѭ створхъ. ѣко да оправьдш сѩ въ словесе твоіхъ. ї прѣпьріш вънегъда осѫдті сѩ СП 50.6 2. Предумам, променя нечие мнение, разубедя крьстꙗн смъ.  не прѣпьрш насъ капштемъ нестомъ поклонт сꙙ С 177.28 глагола кь н҄мъ кнꙙꙁъ. прѣпьрѣшꙙ л вꙑ мѫкꙑ. остат сꙙ бѣсованꙗ же мате ꙁълосъмрьтьн С 180.4—5 лѣпо же стъ  намъ къ хѹлнкомъ вѣрꙑ глаголат. гда прѣпьрѣт хотꙙтъ богоносьнꙑхъ С 404.9 Изч СП С Гр νικάω πείϑω ἀναπείϑω [вар. συμβουλεύω] Нвб Срв препра ’убедя, уговоря’ диал ДА