Старобългарски речник
проповѣдь 
проповѣдь - ж 1. Проповед, слово, реч с поучително съдържание  жвѣаше въ стотѣ. птаѧ дѣт своѧ въ накаꙁан  ѹен господьн҄. тѣмь ѹбо пршедъ на проповѣдь паулъ апостолъ.  дного отъ сꙑновъ семѹ обрѣтъ пшетъ С 246.19 2. Прен. Проповед, разпространение на учение, идеи, възгледи и под мѫж нневьћтьст въстанѫтъ на сѫдъ. съ родомь смь  осѫдѧтꙑ. ѣко покаашѧ сѧ. проповѣдѭ онноѭ. ꙇ се боле онꙑ сьде М Мт 12.41 З Срв.Лк 11.32 М З хъ на ꙁемі. вѣровахомъ. хъ въ мрътвꙑхъ съ німъ сънідѣмъ да ѹвѣмъ і таінꙑ. ѩже тѹ ... да ѹвѣмъ како і сѫштмъ въ адѣ. просвѣтлъ естъ проповѣдь К 13а 17 Срв.С 449.19 Изч М З К С Гр κήρυγμα Нвб проповед ОА ВА АК ЕтМл БТР АР