Старобългарски речник
прокаженъ 
прокаженъ -ꙑ прил 1. Болен от проказа; прокажен ꙇ въходѧштю емѹ вь еднѫ весь. сърѣте  десѧть прокаженъ мѫжъ М Лк 17.12 ꙇсѵ же бꙑвъшю въ втан. въ до(до)мѹ смона прокаженаго М Мт 26.6 З, А. Срв.Мк 14.3 М З 2. Като същ. прокаженъ, прокаженꙑ м ед прокажен м мн [ὁ] λεπρός, [οἱ] λεπροί, λέπραι Човек, болен от проказа; прокаженият [прокажените] ꙇсъ рее ма шъдъша въꙁвѣстта оанов. ѣже вдѣста ... хром ходѫтъ. прокажен оштаѭтъ сѧ М Лк 7.22 З. Срв.Мт 11.5 М З А ꙇ се прокаженъ прстѫпь. кланѣше сѧ емѹ глѧ. г аште хощеш можеш мѧ щстт М Мт 8.2 З, А. Срв.Мк 1.10 М З А і толікѫ сілѫ дастъ ті да недѫжънꙑѩ ѹбалѹеш. ꙇ прокаженꙑѩ оіштаеші К 4b 2 ꙁа то ... продаш ѹтелꙗ ... ꙁане л недѫгꙑ сътвор т рѣкъш. ꙁан҄е л прокаженꙑѧ стт С 411.16 господь же нашъ їсѹ хъ ꙁа многѫѭ благость. прокаженꙑѧ оштааше. слѣпꙑмъ вдѣнье даꙗше С 480.20—21 М З А К С Гр λεπρός Нвб прокажен ЕтМл БТР АР