Старобългарски речник
потопъ 
потопъ -а м 1. Всемирният потоп — съгласно библейската история ѣко бо бѣхѫ въ дьн прѣжде потопа М Мт 24.38 З А СК до негоже дьне вьнде ное въ ковьегъ.  прде потопъ  погѹб вьсѧ М Лк 17.27 З  не ощютішѧ. доньдеже прде потопъ.  въꙁѧтъ всѧ А Мт 24.39 гь потопъ насѣлѣтъ СП 28.10 ѡбае въ потопѣ водъ многъ къ немѹ не прібліжѩтъ сѩ СП 31.6 2. Прен. Потоп, напаст, гибел обрѣте богоборънꙑѧ ерес потопъ дѹшьнꙑ С 191.10 ꙁмꙗ кръмвъш корабь. адама въ потопъ сьмрьт сьведе С 400.10 се рабьꙗ ꙁавст потопъ погрѫꙁт не може С 400.25 но ... съпасъш жестосръдꙑѧ вьсꙙ ѧꙁꙑкꙑ. отъ потопа неьстю С 460.18 М З А СК СП С Гр κατακλυσμός ναυάγιον Нвб потоп ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв Потопо МИ ЙЗах,Кюст