Старобългарски речник
пламеньнъ 
пламеньнъ -ꙑ прил Огнен; изпълнен с огън, пламък ꙇбо отъ праведънꙑхъ дѣані ꙁаінаемъ блаженое жтье. да відімъ съ страхомь. ьто семѹ істьлѣнье. бжі ꙁаконъ съкаꙁаетъ. ꙇ се ѣко вьсѣкого пламене пламеннѣе. ꙇ ѣдовтѹ ѹѣденью ѣдовтѣе да отъбѣжімъ К 1b 27 влъкъ мо вьсптан сьнѣдатъ. опѹстѣ раю жтелнъ. дрѣво жвотъно. пламеньнꙑмъ орѫжмъ хранмо стъ С 247.21 свꙙтъ с боже ....  лѹꙙ пламенъ[нъ]нꙑѧ. ѧже въшествꙗ твохъ вонъ не сътрьпѣвъшꙙ С 164.15— 16 Изч К С Гр φλόγινος пламенънъ Нвб пламенен ОА ВА АК ЕтМл БТР АР Срв пламен ’пламенен’ поет ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА