Старобългарски речник
отъмѣтатII 
отъмѣтат -отъмѣтаѭ -отъмѣташ несв 1. Прен. Отхвърлям, отказвам, не се съгласявам с нещо ꙇ каіѣфа отъвѣштаваетъ. ꙇ пілатъ пріітаетъ сѧ. ꙇ не отъмѣтаетъ сѫда хъ. да раꙁдрѣшітъ въсего міра клѧтвѫ К 10b 29 2. Прен. Отбягвам, отхвърлям, страня нънаѣ тъщеглашенѣ отъ(мѣ)та. напае бо въꙁнесѫтъ сѧ неъств.  слово хъ. ѣко ганъгрена жръ обрѧщетъ Е 2а 2—3 3. Прен. Премахвам, унищожавам гь раꙁарѣетъ съвѣтъ ѩꙁꙑкъ. ѡтъмѣтаетъ же мꙑслі людеі. отъмѣтаетъ же съвѣтꙑ кънѩѕъ СП 32.10 Изч Е СП К Гр παραιτέομαι περιίσταμαι ἀϑετέω ѡтъмѣтат Вж. при отъмѣтатI Нвб