Старобългарски речник
отроѧ 
отроѧ -отроѧте ср Дете, отроче амнь глѭ вамъ. же аште не прметъ цсрствѣ бжѣ ѣко отроѧ. не матъ вънт въ не М Лк 18.17 З жена егда раждаатъ пеаль матъ. ѣко прде годь еѩ. егда же родтъ отроѧ. къ томѹ не помьнтъ скръб ꙁа радость М Йо 16.21 З ꙇ абе въꙁъпвъ отецъ отроѧте съ слъꙁам глааше. вѣрѹѭ г М Мк 9.24 З А СК отроѧ же растѣаше  крѣплѣаше сѧ дхмь. ꙇ бѣ въ пѹстꙑнѣхъ до дьне авленѣ своего къ ꙁдралю М Лк 1.80 З А ꙇсъ же вѣдꙑ помꙑшлене срдца хъ. премъ отроѧ постав е ѹ себѣ М Лк 9.47 моⷧ҇ на постржене власомъ. ѡтроѧте СЕ 7а 2 ꙁабѫдетъ жена отроѧ свое. нъ аꙁъ не ꙁабѫдѫ васъ СЕ 92b 8 ꙁврѣщ [прокаꙁт] отроѧ Направя аборт, пометна аще котораа жена ꙁвръжетъ отроѧ в҃ лѣⷮ҇ да покаетꙿ сѧ СЕ 103b 7 аще котораа жена блѫдъ сътворьш. тол прокаꙁтъ отроѧ вꙿ себѣ. ꙇ҃ лѣⷮ҇ да поⷦ҇етꙿ сѧ СЕ 104а 10 М З А СК ЗП СЕ Гр παιδίον ἐγγόνιον отро ѡтроѧ Нвб отроче остар ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА