Старобългарски речник
отроѧ
отроѧ
-отроѧте
ср
Дете, отроче
амнь глѭ вамъ. же аште не прметъ цсрствѣ бжѣ ѣко отроѧ. не матъ вънт въ не
М
Лк 18.17
З
жена егда раждаатъ пеаль матъ. ѣко прде годь еѩ. егда же родтъ отроѧ. къ томѹ не помьнтъ скръб ꙁа радость
М
Йо 16.21
З
ꙇ абе въꙁъпвъ отецъ отроѧте съ слъꙁам глааше. вѣрѹѭ г
М
Мк 9.24
З
А
СК
отроѧ же растѣаше крѣплѣаше сѧ дхмь. ꙇ бѣ въ пѹстꙑнѣхъ до дьне авленѣ своего къ ꙁдралю
М
Лк 1.80
З
А
ꙇсъ же вѣдꙑ помꙑшлене срдца хъ. премъ отроѧ постав е ѹ себѣ
М
Лк 9.47
моⷧ҇ на постржене власомъ. ѡтроѧте
СЕ
7а 2
ꙁабѫдетъ жена отроѧ свое. нъ аꙁъ не ꙁабѫдѫ васъ
СЕ
92b 8
ꙁврѣщ [прокаꙁт] отроѧ
Направя аборт, пометна
аще котораа жена ꙁвръжетъ отроѧ в҃ лѣⷮ҇ да покаетꙿ сѧ
СЕ
103b 7
аще котораа жена блѫдъ сътворьш. тол прокаꙁтъ отроѧ вꙿ себѣ. ꙇ҃ лѣⷮ҇ да поⷦ҇етꙿ сѧ
СЕ
104а 10
М
З
А
СК
ЗП
СЕ
Гр
παιδίον
ἐγγόνιον
отро
ѡтроѧ
Нвб
отроче
остар
ОА
ВА
АК
НТ
Дюв
НГер
ЕтМл
БТР
АР
ДА