Старобългарски речник
отроковца 
отроковца -ѧ ж Девойка, момиче гла мъ. ьто млъвте  плаете сѧ. отроковца нѣстъ ѹмръла нъ съптъ М Мк 5.39 ꙇ рее е ... ꙇꙁде бѣсъ ꙁ дъштере твоеѩ. ꙇ шедъше домов обрѣте отроковцѫ лежѧщѫ на одрѣ  бѣсъ шедъшъ М Мк 7.30 онъ же ꙁгънавъ вьсѧ вонъ. ꙇ емъ ѭ ꙁа рѫкѫ въꙁглас глѧ. отроковце въстан М Лк 8.54 З А СК молшꙙ го прѣбꙑт отроковц ѹ н҄его в҃ дьн. до н҄елже до коньца свободтъ сꙙ отъ бѣса С 520.14 господьн҄ѫ благодатьѭ бѣса прогꙿна.  отроковцѫ цѣл. благодарвъша же родтелꙗ ѧ бога.  тъгда пꙋстшꙙ мѹ. тр сьта ꙁлатцъ С 518.10 Света Дева Мария. а же дѣвц родт. не прꙙштъш сꙙ къ мѫжѹ. вꙑше того стъ ꙁакона тѣлесънааго.  тво ꙁаповѣдаш отроковц пршьств С 250.8 М З А СК С Гр παιδίον ἡ παῖς κόρη Нвб отроковица остар ВА