Старобългарски речник
обѣщават [сѧ] 
обѣщават [сѧ] -обѣщаваѭ [сѧ] -обѣщаваш [сѧ] несв 1. Обещавам някому нещо отъвѣштавъ же стꙑ наꙙ протвѫ магꙿнѹ глаголат ... тако мѫш ...  нѹдш отъстѫпт отъ бога жвааго. обѣштаваѧ цѣсарьскꙑѧ любьве. ꙁастѫпьн старѣшнамъ. даан мѣнію С 50.7—8 агг҄елъ помꙑшлꙗше вь себѣ с ... двно дѣло прѣходтъ ѹмъ ... обѣштаватъ дѣвц самъ. свомъ лцемъ пршьств ꙗвт. пае же въходъ слѹхомъ обѣштаватъ  С 248.22—23, 25 їѡсфь ... егѹптѣнꙑнеѧ гнѫшааше сꙙ  бѣгааше ... не молꙗаше л госпожда своꙗ ꙁѣло.  свободѫ обѣштаваѭшт. тъьѭ а бꙑ ѧ послѹшалъ С 365.26 2. Обещавам, давам дума някому поманѫвъ же мъ рѫкоѭ рее къ нмъ. покорсте л сꙙ понѣ нꙑнѣ. л н еднае. вдѣшꙙ бо кого рѫгаѭшта сꙙ. да ов обѣштаваахѫ сꙙ. дрѹꙁї же не покораахѫ сꙙ С 33.22—23 3. Обричам се, вричам се рее же асклпꙗд  савн. мꙑ богѹ жвѹѹмѹ покарамъ сꙙ  обѣштавамъ сꙙ С 125.21—22 Давам обет, посвещавам се. се отъ рѫкꙑ хвꙑ премлеш ѩ. блюд сѧ къ комѹ прстѫпаеш. комѹ обѣщаваеш сѧ.  кого сѧ отъмѣтаеш СЕ 96а 23 ꙇбо нѣстъ намъ мала каꙁнь. обѣщаваѭщмъ сѧ хрант. вꙿсѣ прѣжде реенаа. по томь же ослабт обѣщанаа СЕ 91а 12 СЕ К С Р Гр ἐπαγγέλλομαι κατεπαγγέλλομαι ὑπισχνέομαι καϑομολογέω συντίϑεμαι συντάσσομαι обѣштават Нвб обещавам ОА АК НТ НГер ЕтМл БТР АР ДА