Старобългарски речник
неѹкротмъ
неѹкротмъ
-ꙑ
прил
Неукротим, неудържим
вѣровааше бо. ꙗко вьсꙙ страст всꙙ. ꙗꙁвꙑ тѣлесьнꙑѧ. отъ сотонꙑ сълѹаѭтъ сꙙ. сѫштааго въ стнѫ неѹкротмааго врага ловѣѹ родѹ
С
556.11
Буен, невъздържан, необуздан.
сълѹ же сꙙ дномѹ оть н҄хъ носꙙштѹ копь. сьрѣст женѫ. же неѹкротмѫ вол҄ѫ мꙑ ... на стѹднѫ съврат сꙙ мꙑсль
С
559.19—20
Изч
С
Нвб
неукротим
ОА
ВА
ЕтМл
БТР
АР