Старобългарски речник
належат 
належат -належѫ -належш несв належаѭ -належаш 1. Лежа върху нещо, притискам с тежестта си ꙇс же пакꙑ прѣтѧ вь себѣ прде къ гробѹ. бѣ же пешть  камень належааше на не М Йо 11.38 З А СК 2. Обграждайки притискам, притеснявам някого ꙇ бꙑстъ же належѧштю емѹ народѹ. да бѫ слꙑшал слово бже М Лк 5.1 З доколѣ належіте на лвка ѹбьѣете въсі вꙑ. ѣко на стѣнѫ прѣклоненѫ  плотъ вьꙁдріновенъ СП 61.4 3. Грозя, заплашвам, предстоя помловат ꙁемьѭ хъ.  молт сꙙ къ боу да бꙑ помловалъ люд своѧ.  отъгналъ належꙙште беꙁдъжд.  посълалъ ꙁем хъ дъждъ С 529.28 аште бо праведънꙑ едва съпасатъ сꙙ. неьствꙑ  грѣшънꙑ кꙿде автъ сꙙ. сѫдъ бо мра належтъ. о н҄емъже ꙁвѣстхомъ сꙙ многꙑм С 128.10 водѫ  крьвь сто отъ прободенꙑхъ ребръ свохъ спсъ. да  раꙁбонка свободтъ отъ налеⷤштхъ мѹ ꙁълъ С 483.19 М З А СК СП С Гр ἐπίκειμαι ἐπιτίϑεμαι ἐπαρτάομαι Нвб Ø