Старобългарски речник
навадт 
навадт -наваждѫ -навадш св Подуча, подбудя она же наваждена матерѭ своеѭ. даждь м рее сьде. на мсѣ главѫ оана крсттелѣ М Мт 14.8 З архереі же  старьц навадш народꙑ. да спростъ варавѫ. іса же погѹбтъ СК Мт 27.20 навадт на [кого] καταμαρτυρέω, ἐνδιαβάλλω [вар. διαβάλλω] Наклеветя, оклеветя, набедя някого нꙑнꙗ отъкрꙑваѭтъ младѫ  добрѫ. да насꙑтꙙтъ сꙙ добротꙑ ѧ.  въ лъжѫ навадꙙтъ на н҄ѫ нꙑнꙗ ѹбо. гладъ не хлꙙбьнꙑ. н жꙙжда водънаꙗ С 135.5—6 нѣкотор прстѫпвъше кꙿ н҄емѹ. навадшꙙ на праведнка дометꙗ С 215.9—10 Изч М З СК С Гр προβιβάζω πείϑω Нвб навадя ’наклеветя’ диал НГер ЕтМл ДА