Старобългарски речник
метат 
метат -мещѫ -мещеш несв метаѭ -меташ 1. Хвърлям, пущам ꙇ сѣдъ с. прѣмо гаꙁофлак҄ов. вдѣвъ како народъ. мештетъ мѣдь вь гаꙁофлак҄ѭ З Мк 12.41 ходѩштї хождаахѫ. ї плакаахѫ сѩ метаѭште сѣмена своѣ СП 125.6 ꙇ въ брѣгꙑ метаетъ К 4b 18 2. Удрям, замерям кто ѹбо тъ многоболѣꙁньнꙑ.  многотрѹдънꙑ.  отъ вьсѣхъ мештемъ. да како  по правьдѣ же страждетъ С 436.14 метат жрѣбьѩ βάλλω κλῆρον Хвърлям жребий пропьньше же . раꙁдѣльше рꙁꙑ его меташѧ жрѣбѩ М Мт 27.35 З, А, СК.Срв. Мк 15.24 М, З, А,СК; СП 21.19 метат камень [на кого] λιϑοβολέω [τινα] Хвърлям камъни [срещу някого]  въꙁемл҄ѫште камен мештаахѫ на н҄ь  на оба ѹенка го С 216.24—25 толма же беꙁбожьн т меташꙙ камен на правьдьнка С 216.27 М З А СК СП СЕ К С Гр βάλλω ἐκπέμπω Вж. при мест Нвб