Старобългарски речник
лѣпъ 
лѣпъ -ꙑ прил 1. Подобаващ, уместен, приличен съ страхомъ  трепетомъ.  лѣпꙑмъ въꙁдръжанмъ. къ гръдѹѹмѹ  страшънѹѹмꙋ прстѫпте комьканю С 405.21 нѣ л т. пеально слꙑшꙙште отъ беꙁълобьнъ дѣт. ꙗже дномѹ богѹ лѣпа С 330.22 Присъщ, свойствен. нъ по лѣпѹѹмѹ твомѹ млосрьдю. помлѹ мꙙ неьствааго С 528.16 2. Прекрасен, красив нѣстъ добротꙑ лѣпѣшꙙ того. въ всѣхъ дховънꙑхъ сꙿправьнхъ С 545.10 въ лѣпо врѣмѧ ἐν δέοντι καιρῷ В сгодно, подходящо време вдш л сьѭ женѫ... ꙗже прьво бесрам сътвор. бесрам добро. ꙗже вь лѣпо врѣмꙙ. жꙁньно покаꙁа бесрам С 394.23 С Гр προσήκων πρέπων δέων πρόσων Нвб леп ОА ВА НТ Дюв НГер ЕтМл БТР РБЕ РРОДД ДА Срв Лепо м ЛИ Лепой м ЛИ Лепоев ФИ Лепойка ж ЛИ СтИл,РЛФИ