Старобългарски речник
коньат сѧ 
коньат сѧ -коньаѭ сѧ -коньаш сѧ св несв 1. Изпълня се, осъществя се, сбъдна се крьщене же мамъ кръстт сѧ. ꙇ како ѹдръжѫ сѧ доньдеже коньаатъ сѧ М Лк 12.50 З да не бѫдемъ ѣко тѣло сольно. ѣко жена лотова. л ѣко песъ на своѩ бльвотнꙑ въꙁвръщаѩ сѧ. ꙇ коньаетъ сѧ на насъ слово гне СЕ 91a 6—7 онъ же ꙗко отьць дѹховьнъ. ставꙗше ꙗ глагол҄ꙙ. господѹ поспѣвъшѹ кон҄ьат дѣло С 203.16  ѹсъхнѫ смокꙑ  коньа сꙙ псан С 352.1—2 2. Привърша се, изчерпя се коньа сѩ пѣсні давꙑ множаішѩѩ сна есеова пъсаломъ асафовъ СП 72.1 М З А СК СП СЕ С Гр τελέομαι πληρόω πληρόομαι λήγω Вж. при коньат Нвб