Старобългарски речник
ꙁно 
ꙁно -ꙗ м 1. Голяма горещина, зной ꙁною же въ прѣпладьн бꙑвъшѹ. въꙁлеже мѡус подъ камꙑкомъ велкомъ С 275.15—16  шедъ ꙁъ хꙑꙁнꙑ своѧ въ прѣпладьнь. егупꙿтьст ꙁнове ѹбо. нмъже сѫтъ хѹждꙑн. вавулоньскꙑѧ оноѧ пештьнцꙙ С 172.29 два о лѣто въꙁмогошꙙ сꙙ прѧт садове многꙑѧ рад хѹхотꙑ. (!) ꙗкоже глаголахъ  ꙁновъ велкꙑхъ С 301.24 ставъ ѹбо на камен свꙙтꙑ старьцъ на ꙁно. молꙗше сꙙ богѹ С 173.3 не довьлѣхѫ водꙑ раꙁвѣ на мало дн. бо  ръпанѣ вьсе водѣ прспѣшꙙ нѣц вь самъ ꙁно С 549.22 2. Прен. Греховна страст съсъ ѹма свого дамъ не да некръммꙑ хъ. ѹбоꙁ бо смъ  ншт словесꙑ. нъ да любьве  ꙁно прѣставмъ С 384.29 бꙑстъ намъ лоꙁа богоносьнаꙗ. ꙁно грѣховънꙑ нашъ. съпрꙙтаѭшт ꙗко сѣнь покоꙗ намъ даѭшт С 353.20 Изч С Гр καῦμα καύσων φλογμός Нвб зной поет ОА ВА ЕтМл МлБТР БТР АР РБЕ ЕтБАН зной ’пот’ диал НГер РБЕ ДА